Głównym spektrum moich rozważań jest się świadomość czasu i przemijania. Staram się odnaleźć własne układy typologiczne, które zaczynają przemawiać do mnie. Substancją i tworzywem moich prac, są formy wyprowadzone z natury, przetworzone i oddzielone od łatwej jednoznaczności skojarzeń.

Ślady czasu, które należą do mojej obszaru twórczości, w części należą do świata materialnego, a w części do sfery ducha. Zawierają one rodzaj nierzeczywistości niezbędnej do powstania pracy. Staram się tworzyć swoiste, subiektywne archiwum przemijania. Opowiadanie dla mnie jest to zawsze rodzaj konfabulacji, proces bardziej polegający na stwarzaniu świata, niż jego odtwarzaniu.

Wierzę w sens tworzenia, sztuki, odczuwam jej posłannictwo, stanowi dla mnie nie jako repozytorium istnienia. Ciekawość i zachwyt nam fenomenem życia oraz eksperyment w wymiarze artystycznym i duchowym zmniejsza u mnie uczucie bezsilności wobec przemijania.